نخستین نشانه‌های بافت در مازندران به حدود پنج هزار سال قبل از میلاد برمی‌گردد و وسایلی که در غار “کمربند” در نزدیکی بهشهر به دست آمده نشانگر ریسیدن نخ از پشم و موی بز به صورتی ابتدایی در آن زمان است. گلیمچه متکازین، یکی از اصیل‌ترین بافته‌های مازندران است. طول این گلیمچه از ۱۰۰ تا ۱۵۰ سانتی متر و عرض آن از ۶۰ تا ۹۰ سانتی متر متغیر است و بافندگان برای داشتن گلیمچه‌ای با عرض بیشتر قطعات آن را از طول (پهلو) به هم می‌دوزند. تار گلیمچه متکازین از نخ پنبه‌ای با نمره ۲۰ دوازده لا و پود آن از پشم ۵ دولاست اما در گذشته تار و پود هر دو از نخ پشمی تهیه می‌شد.