سلام...
من یه دانش آموز سال نهمیِ گیلانی هستم.
درواقع تمام این نه سال رو فقط با دو مدرسه ی دولتی گذروندم، بنابراین این پست نمی تونه به خودی خود جامع و قطعی باشه اما... فرض رو بر حسب حرفی که یکی از آقایان در طی برنامه ی طرح مشارکت گفتن می زاریم، وقتی که راجب نبود ضروری ترین امکانات صحبت می کردیم، ایشون گفتن: "همه جا همینجوریه، شما فکر نکنین که فقط این مشکلات1 مختص مدرسه ی شماست"
پس...
اولین روزی رو از ماه مهر که زنگ کار و فناوری داشتیم، خوب یادم میاد.
خوب یادم میاد چون دبیر، بعد از تمام توضیحاتِ باب آشنایی...جوابِ سوالی رو داد که نه سال تمام همراهمون بود.
سوال این بود: چطور با این سطح از امکانات آموزشی، ما می تونیم توقعات نویسنده های کتاب رو بر آورده کنیم؟
پودمان تجویزی ترسیم با رایانه...یه سوال، کدوم رایانه؟ مدرسه ی متوسطه ی دومِ ما که فقط چند تا پروژکتور داخل چند تا کلاس معدود با حداکثر سه رایانه داره.
پودمان تجویزی ساز و کار حرکتی...سوال بعد....با چه امکانات و وسیله هایی؟ میشه بگید برای ساخت یه سازو کار حرکتی متوسط، چه مقدار بودجه نیاز داریم؟ میشه بگید به نظرتون آیا این بودجه با شرایط اقتصادی این روزهای جامعه مطابقت داره یا نه؟
و خیلی چیزهای دیگه ای که می دونم و می دونید که هست...
می خواید بدونید دبیر اون روز چی گفت؟ گفت: موئلف های کتاب های درسی ما، اکثرشون تو یه سیاره ی دیگه زندگی می کنن و از اونجا کتاب هارو برامون پست می کنن.
می دونید؟ من فکر می کنم معلم اغراق کرد. لاقل نه سیاره ای جز زمین بلکه شاید، کشوری جز ایران.
کتاب های درسی ما خوب حرف می زنن، مدرن و بی نقص... قطعا اگه به اون حرف ها عمل کنیم یه آینده ی مرتفع و درخشان رو خواهیم داشت اما...گاهی نمی شود که نمی شود که نمی شود
خواهشا چند قدم نزدیکتر بیاید .