تلاش هنرمندان ایرانی برای ایجاد خطی متناسب با روحیه ایرانی، پس از «نسخ ایرانی» منجر به پیدایش "خط تعلیق" شد. این خط اساسا از ترکیب خط‌های نسخ، توقیع و رقاع و با اقتباس از خط پهلوی به وجود آمده و در نگارش کتاب‌ها و دیوان‌های شعر به کار می‌رفت. خط تعلیق پس از رواج، مورد توجه عثمانی‌ها و مصری‌ها قرار گرفت. آنها به تناسب ذوق و سلیقه‌ی خویش تصرفاتی در آن ایجاد کردند و شیوه‌ی پدید آمده را "خط دیوانی" نامیدند. این خط هنوز هم در کشورهای عربی متداول است و به دو شیوه‌ی «خفی» و «جلی» نوشته می‌شود.