نان را از من بگیر، اگر میخواهی، / هوا را از من بگیر، اما / خندهات را نه. / گل سرخ را از من مگیر / سوسنی را از من مگیر / سوسنی را که میکاری ... / از پس نبردی سخت باز میگردم / با چشمانی خسته / که دنیا را دیده است / بی هیچ دگر گونی، / اما خنده ات که رها میشود / و پروازکنان در آسمان مرا میجوید / تمامی درهای زندگی را / به رویم میگشاید.