با خود می‌گفتم از دوازدهم مهر ماه 1359 چه به یاد داری؟ هیچ! آنجا که تو به آن پای می‌نهادی خرمشهر نبود، خونین شهر نیز نبود. این شهر دروازه‌ای در زمین داشت و دروازه‌ای دیگر در آسمان و تو در جست‌وجوی دروازه آسمانی شهر بودی که به کربلا باز می‌شد و جز مردان مر

در وقتی که من در سر سماوار نشسته چاينکِ‌ها را با لتَّه تازه می‌كردم، یک بچه از مهمان‌خانه برآمده پیش من آمده که به من هم قد، اما از من باریک‌تر می‌نمود و او دلگيرانه به لب صُفّه نشسته خودبه‌خود گفت: «در اين‌جا لااقل يَگان كس يافت نمی‌شود كه آدم با

خارکش پیری با دلق درشت   /   پشته‌ای خار همی برد به پشت لنگ‌لنگان قدمی بر می‌داشت   /   هر قدم دانه شکری می‌کاشت کای فرازنده این چرخ بلند   /   و ای نوازنده دل‌های نژند

آن روز، شیشه‌ها را  باران و برف می‌شست  من مشق می‌نوشتم  پروانه ظرف می‌شست  وقتی که نامه‌ات را  مادر برای ما خواند  باران پشت شیشه  آرام و بی‌صدا ماند

ما کودکان ايران / شاديم و پاک و خندان در چشم‌های ما هست / نور اميد و ايمان ما مثل غنچه هستيم / امروز در دبستان فردا شويم يک گل / در باغ سبز ايران شعر و ترانه‌ی ما / اين است، با ما بخوان پاينده باد اسلام / جاويد باد ايران

دانش‌آموزان عزیز توجه شما را به روخوانی متن نیایش کتاب فارسی نهم جلب می‌کنیم. به این روخوانی با دقت گوش کنید و بعد از آن سعی کنید با لحن خواننده متن، متن را بخوانید